کاش میشد تا خدا پرواز کرد   

                    پای دل از بند دنیا باز کرد                    

کاش میشد از تعلق شد رها

بال زد همچون کبوتر در هوا

کاش میشد  این دلم دریا شود

باز عشقی اندر او پیدا شود

کاش میشد عاشقی دیوانه شد

گرد شمع یار چون پروانه شد

کاش میشد جان ز تن بیرون شود

چشم از هجران او پر خون شود

کاش میشد از خدا غافل نبود

کاش در افکار بی حاصل نبود

کاش میشد بر شیاطین چیره شد

تا رها از بند با این شیوه شد

کاش دستم را بگیرد توی دست

تا شوم از دست او من مست مست

        کاش میشد مست باشم تا ابد        

سر بر آرم دست افشان از لحد

کاش میشد تا که در روز جزا

شاد باشم از عمل پیش خدا

کاش میشد یک نفس دیدار یار

تا شوم مدهوش ؛ گردم بیقرار

کاش میشد با خدا شد همنشین

   جنت و دوزخ ؛ یا اندر زمین   

شعر از درویش   

                 سلام دوستای خوبم.

در یکی از پستهای قبلی خدمت شما عرض کردم که در سال هفتاد

مادرم رو به علت برق گرفتگی از دست دادم.

اون موقع یه خواهر داشتم که شش سالش بود و باید میرفت اول

دبستان.

او رفت اما بدون حضور مادر.

بهر حال بزرگ شد و با عنایت حق عروس شد.ایام عید به دیدن پدر

رفته بودم زابل که متوجه شدم آبجی با حالتی خاص منو نگاه می کنه

همون لحظه شعری رو که در زیر میخوانید به ذهنم رسید.

به مناسبت هفته بزرگداشت مقام مادر و بخاطر حضورش در نیشابور

این شعر رو به عنوان یه پست گذاشتم.این تنها کاری است که براش

میتونستم انجام بدم.شاد باشید یا حق.

صدیقه       یادگار      مادر       من           

                                  صدیقه     بوی     مادر    خواهر    من

صبوری   کرده   در   هجران    مادر       

                                  شده       آرامش       قلب         برادر

لبش خندان دلش پر اضطراب است  

                                 دو چشمش در نهان گاهی پر آب است

برادر ها    همه    مشتاق    رویش

                                 پدر   آهسته   می خوابد    به     بویش

شده  همراه  شوهر  با  دل  و  جان

                                  همه   فکرش   غم   او،  نه   غم   نان

به  زودی    میشود    مادر    صدیقه

                                  کند      بابا     عزیزش     را     عقیقه

چه   روزی  می شود  روز     ولادت

                                  به    خانه     شادمانی     بی   نهایت

خداوندا   به    طفل    بی   گناهش

                                  به   اشک   شوق   مانده  در  نگاهش

به   شور   و  اشتیاق    شوهر    او

                                  به      روح      شادمان      مادر      او

به   بابا   و    دعای    بی    صدایش

                                  که   می گوید   شب  و  روز از  برایش

«حسن»  را  کن  حسن حال درونش

                                   صفائی   ده   به  قلب    رنگ   خونش

شعر از درویش

عاقبت روز وداعش سر رسید         

                             خون دل از دیدگان من چکید

در نگاهش مهربانی بود و بس

                             عاشقی با هم زبانی بود و بس

گر چه لب بربسته بود از گفتگو

                              در درونش ناله بود و های و هو

با سکوتش گریه را بیچاره کرد

                             اشک غم را بی دل و آواره کرد

مانده بودم خیره در چشمان  او

                             بی صدا بودم ولی حیران او

کاش فریادی ز دل بیرون شدی

                              لیلی من از جنون مجنون شدی

گریه میکردم بدون اشک و آه

                              ناله ها در سینه اما با نگاه

دست خود آهسته او بالا گرفت

                              از دل مجنون دل لیلا گرفت

گوشه چشمش روان شد چشمه ای

                              چشمه را در چشم لیلا دیده ای ؟

دل ز کف دادم منم گریان شدم

                             همنوا با اشک او نالان شدم

با نگاه آخرش پرپر شدم

                             همچو برگ لاله ی احمر شدم

رفتن او رفتن جان من است

                             دیدن او دین و ایمان من است

هر کجا باشد خدا یارش بود

                             دست حق یار و نگهدارش بود ...

شعر از درویش

به مناسبت بازگشت برادرم: دکتر دانش و خانواده اش از سر زمین وحی.

                         سلامت می کنم ای زائر دوست

                          که  بوی  تو ز بوی دامن اوست

                          تو می آئی ز کوی عشق جانان

                          تو    آوردی    صفای    مهربانان

                          تو  داری   عطر   زهرای   مطهر

                          انیس  و  مونس  غمهای   حیدر

                          بقیع و غربت و شبهای  خاموش

                          نمی گردد  ز  خاطرها   فراموش

                          اُ حد  را   دیده ای با رمز و رازش

                          حرا  و  احمد  و  راز   و   نیازش

                          مدینه  خاطرات  اشک  و سیلی

                          مدینه   آتش   و    بازوی   نیلی

                          مدینه    بارش   تیر   و    کمانها

                         حسن  بود  و  همه  زخم   زبانها

                         مدینه  جای  بازی  حسین است

                         مدینه  یادی  از  بدر  حنین است

                        خداوندا  به  اشک  به  زائر خویش

                        به  آه  و   ناله   یاران   دل   ریش

                       به فریادی  که  از  دلها  به  در شد

                       به شبهائی که با یادت به سر شد

                       مرا    کن    لایق    دیدار    رویت

                      گشایم  بال  و  پر جانا به  سو یت

                      طواف  کعبه  گرداگرد سنگ  است

                      طواف قلب مظلومان قشنگ  است    

     شعر از درویش                           

تقدیم به او که برایم بهترین است.!

             میزنم    دل  ،  من    دیوانه    به   دریای   نگاهش

             می رباید  دل  و  دینم  ، گوشه   چشم  سیاهش

             اگر   آن   دلبر   رعنا   ، به  نگاهی   دل   ما   برد

             تا   ابد   سر  بسپارم   ،بود  این  جرم  و  گناهش

             آه   از   آن   چاه   زنخدان  ،که   بود    دانه   دامی

             مست و سر گشته منم من،که فرو رفته به چاهش

             در  میان   همه  مردم ،بی  پناه   هستم   و   تنها

              آه  اگر    آن   بت    زیبا،    بپذیرد    به    پناهش

              زیر  بار  غم  عشقش، کمرم  همچو  هلال است

              می شود  هچو  هلالی، هر  که  بیند  رخ  ماهش

              دیده  بر  بستم  و   در   خدمت   آن   سر   روانم

              تا  نبینم  به  دو  دیده،  لحظه ای   ناله   و   آهش

               دل  او   پهنه   دریا،  که  پر  از  لو لو   و   مرجان

               طعنه    مردم    نادان،  به   زبان   کرده   تباهش

              همه    مردم     دنیا    چو    مرا    مانع     راهند

              جان  به  کف  گیرم  و  خیزان، بروم در پی راهش

شعر از درویش 

             بیا   دلدار  زیبایم،  دمی  با  من  به  سر  کردن

           به حال بی قرار  خود،به خوش روئی نظر کردن

           ندارم  بی   تو  آرامش،  بیا  آرام    جانم   باش

           نمی ارزد  همه  دنیا، به یک دم بی تو سر کردن

           اگر مهر و  وفا  داری،  وفا  داری  نما  بر  من

           که همچون شمع می سوزم،ز دود من حذر کردن

           فراقت  می کشد  ما  را، تحمل  تا  به  کی  آخر

           بیاید  قاصدک  روزی، ز  حال  تو  خبر  کردن

           کدامین  نقطه  می خوابی، ببویم جای خوابت را

           به  دنبال  سرت  آخر، همه  عمرم  سفر کردن

           وصالت  می شود  بر ما،  میسر ای نگار من؟

           اگر  گردد  نمی دانم، ولی  خون  جگر  کردن

            شبی در خواب خود دیدم،تو می آئی به  بالینم

            در این رویا قدومت را،پر از درّ و گهر کردن

            کدامین  شب تو می آئی، کدامین  لحظه عمرم؟

            شود روشن دو چشم من،به سیمایت نظر کردن

            تو می آئی ولی آن دم،که من خوابیده در خاکم

            بگیرد   دامنت  آهم، ز آه  من   حذر    کردن 

شعر از درویش........................

                 عاقبت   گیتار زن    دیوانه    شد

                 همره  من   بر  سر   پیمانه    شد

                 ساز او سر مست شد از مستی اش

                 همنوا   شد   با   تمام   هستی اش

                او به من دل داده من سر  می دهم

                سر  چه  باشد ،چیز  بهتر   میدهم

                در کلامش شور و حال و   سادگی

                در  نگاهش  نور  عشق  و زندگی

                آه  از  آن  گیتار زن  بیداد    کرد

                عشق  را  در  کوچه ها فریاد کرد

                کاسه   صبرش   دگر   لبریز   شد

                گوش  جانش  بر  حوادث  تیز  شد

               آه  از  آن   گیتار زن   شد   بیقرار

               لحظه ها   را   می شمارد    بیشمار

               بیقرار  وصل  شد  سر  مست گشت

               عاشق  شب، آسمان  و کوه  و دشت

                من  چه    میگویم   منم   دیوانه ام

                عاشق      گیتار زن      مستانه ام

                 ما  دو  تا  یکتا  شدیم  از   همدلی

                 تا  نباشد  بین    ما   بی   حاصلی

               ای   خدا  گیتار زن   سر   زنده باد

               تا  ابد  عشق  و  جنون   پاینده   باد

شعر از درویش