عاقبت روز وداعش سر رسید         

                             خون دل از دیدگان من چکید

در نگاهش مهربانی بود و بس

                             عاشقی با هم زبانی بود و بس

گر چه لب بربسته بود از گفتگو

                              در درونش ناله بود و های و هو

با سکوتش گریه را بیچاره کرد

                             اشک غم را بی دل و آواره کرد

مانده بودم خیره در چشمان  او

                             بی صدا بودم ولی حیران او

کاش فریادی ز دل بیرون شدی

                              لیلی من از جنون مجنون شدی

گریه میکردم بدون اشک و آه

                              ناله ها در سینه اما با نگاه

دست خود آهسته او بالا گرفت

                              از دل مجنون دل لیلا گرفت

گوشه چشمش روان شد چشمه ای

                              چشمه را در چشم لیلا دیده ای ؟

دل ز کف دادم منم گریان شدم

                             همنوا با اشک او نالان شدم

با نگاه آخرش پرپر شدم

                             همچو برگ لاله ی احمر شدم

رفتن او رفتن جان من است

                             دیدن او دین و ایمان من است

هر کجا باشد خدا یارش بود

                             دست حق یار و نگهدارش بود ...

شعر از درویش

به مناسبت بازگشت برادرم: دکتر دانش و خانواده اش از سر زمین وحی.

                         سلامت می کنم ای زائر دوست

                          که  بوی  تو ز بوی دامن اوست

                          تو می آئی ز کوی عشق جانان

                          تو    آوردی    صفای    مهربانان

                          تو  داری   عطر   زهرای   مطهر

                          انیس  و  مونس  غمهای   حیدر

                          بقیع و غربت و شبهای  خاموش

                          نمی گردد  ز  خاطرها   فراموش

                          اُ حد  را   دیده ای با رمز و رازش

                          حرا  و  احمد  و  راز   و   نیازش

                          مدینه  خاطرات  اشک  و سیلی

                          مدینه   آتش   و    بازوی   نیلی

                          مدینه    بارش   تیر   و    کمانها

                         حسن  بود  و  همه  زخم   زبانها

                         مدینه  جای  بازی  حسین است

                         مدینه  یادی  از  بدر  حنین است

                        خداوندا  به  اشک  به  زائر خویش

                        به  آه  و   ناله   یاران   دل   ریش

                       به فریادی  که  از  دلها  به  در شد

                       به شبهائی که با یادت به سر شد

                       مرا    کن    لایق    دیدار    رویت

                      گشایم  بال  و  پر جانا به  سو یت

                      طواف  کعبه  گرداگرد سنگ  است

                      طواف قلب مظلومان قشنگ  است    

     شعر از درویش                           

تقدیم به او که برایم بهترین است.!

             میزنم    دل  ،  من    دیوانه    به   دریای   نگاهش

             می رباید  دل  و  دینم  ، گوشه   چشم  سیاهش

             اگر   آن   دلبر   رعنا   ، به  نگاهی   دل   ما   برد

             تا   ابد   سر  بسپارم   ،بود  این  جرم  و  گناهش

             آه   از   آن   چاه   زنخدان  ،که   بود    دانه   دامی

             مست و سر گشته منم من،که فرو رفته به چاهش

             در  میان   همه  مردم ،بی  پناه   هستم   و   تنها

              آه  اگر    آن   بت    زیبا،    بپذیرد    به    پناهش

              زیر  بار  غم  عشقش، کمرم  همچو  هلال است

              می شود  هچو  هلالی، هر  که  بیند  رخ  ماهش

              دیده  بر  بستم  و   در   خدمت   آن   سر   روانم

              تا  نبینم  به  دو  دیده،  لحظه ای   ناله   و   آهش

               دل  او   پهنه   دریا،  که  پر  از  لو لو   و   مرجان

               طعنه    مردم    نادان،  به   زبان   کرده   تباهش

              همه    مردم     دنیا    چو    مرا    مانع     راهند

              جان  به  کف  گیرم  و  خیزان، بروم در پی راهش

شعر از درویش