کاش میشد تا خدا پرواز کرد   

                    پای دل از بند دنیا باز کرد                    

کاش میشد از تعلق شد رها

بال زد همچون کبوتر در هوا

کاش میشد  این دلم دریا شود

باز عشقی اندر او پیدا شود

کاش میشد عاشقی دیوانه شد

گرد شمع یار چون پروانه شد

کاش میشد جان ز تن بیرون شود

چشم از هجران او پر خون شود

کاش میشد از خدا غافل نبود

کاش در افکار بی حاصل نبود

کاش میشد بر شیاطین چیره شد

تا رها از بند با این شیوه شد

کاش دستم را بگیرد توی دست

تا شوم از دست او من مست مست

        کاش میشد مست باشم تا ابد        

سر بر آرم دست افشان از لحد

کاش میشد تا که در روز جزا

شاد باشم از عمل پیش خدا

کاش میشد یک نفس دیدار یار

تا شوم مدهوش ؛ گردم بیقرار

کاش میشد با خدا شد همنشین

   جنت و دوزخ ؛ یا اندر زمین   

شعر از درویش   

                 سلام دوستای خوبم.

در یکی از پستهای قبلی خدمت شما عرض کردم که در سال هفتاد

مادرم رو به علت برق گرفتگی از دست دادم.

اون موقع یه خواهر داشتم که شش سالش بود و باید میرفت اول

دبستان.

او رفت اما بدون حضور مادر.

بهر حال بزرگ شد و با عنایت حق عروس شد.ایام عید به دیدن پدر

رفته بودم زابل که متوجه شدم آبجی با حالتی خاص منو نگاه می کنه

همون لحظه شعری رو که در زیر میخوانید به ذهنم رسید.

به مناسبت هفته بزرگداشت مقام مادر و بخاطر حضورش در نیشابور

این شعر رو به عنوان یه پست گذاشتم.این تنها کاری است که براش

میتونستم انجام بدم.شاد باشید یا حق.

صدیقه       یادگار      مادر       من           

                                  صدیقه     بوی     مادر    خواهر    من

صبوری   کرده   در   هجران    مادر       

                                  شده       آرامش       قلب         برادر

لبش خندان دلش پر اضطراب است  

                                 دو چشمش در نهان گاهی پر آب است

برادر ها    همه    مشتاق    رویش

                                 پدر   آهسته   می خوابد    به     بویش

شده  همراه  شوهر  با  دل  و  جان

                                  همه   فکرش   غم   او،  نه   غم   نان

به  زودی    میشود    مادر    صدیقه

                                  کند      بابا     عزیزش     را     عقیقه

چه   روزی  می شود  روز     ولادت

                                  به    خانه     شادمانی     بی   نهایت

خداوندا   به    طفل    بی   گناهش

                                  به   اشک   شوق   مانده  در  نگاهش

به   شور   و  اشتیاق    شوهر    او

                                  به      روح      شادمان      مادر      او

به   بابا   و    دعای    بی    صدایش

                                  که   می گوید   شب  و  روز از  برایش

«حسن»  را  کن  حسن حال درونش

                                   صفائی   ده   به  قلب    رنگ   خونش

شعر از درویش